Məmməd Əvəzoğlu:

Xocalı

Soyuq fevral gecəsində,

qorxu dolu dəhşət vardı

güllələrlə işıqlanan o gecənin nəfəsində!

Hamı quş tək çırpınırdı

o, ölümə məhkum olan

şəhərin daş qəfəsində!

Hamı, hamı!

Körpəsindən qocayadək qurtulmağın

həvəsində!

Bir kimsəsiz ahu kimi

çırpınırdı qız-gəlinlər çaqqalların tələsində!

Ağlaşmalar, çığırtılar, iniltilər ucalırdı

göyün yeddi qatınadək.

Lakin o gün qulaqların tıxamışdı

yerdə bəşər, göydə fələk!

Dəstə-dəstə azğın köpək

mırıldaya-mırıldaya, hırıldaya-hırıldaya

ovlarını qoxlayırdı!

Rus-erməni cəlladları qan tökməyə həris olan silhların yoxlayırdı!

Anaları balasından, balaları atasından

müdhiş bir ölüm ayırdı!

Başı açıq, yalın ayaqlı bir ölüm!

Yerin üzü görməmişdi belə zülüm!

Türk oğlu türk torpağından getsin deyə,

Balayanlar süd qoxulu körpələri

qırmaq üçün niyyətinə yetsin deyə!

Atəşləndi rus silahı!

Bircə nəfər demədi ki,

qundaqdakı körpələrin,

qana bulanmış şəhərin,

Qana bəlnmiş səhərin nə günahı!

O gecədə tuş gəldilər güllələrə

məsum insan simasında görünənlər,

qar-çovğunlu dərələrdə dizin-dizin sürünənlər,

öz abrına, ismətinə bürünənlər...

Soyuq fevral gecəsində

qansız başlar necə qızmış!

Aman Allah!

Düşmən necə amansızmış!

Öldürməklə soyumadı ürəkləri!

Gözlərini çıxartdılar,

dırnaqların qopartdılar,

doğradılar biləkləri...

Doğradılar parçalanmış bir ölkədə

milyon-milyon ürəkləri!

O gecə dan sökülmədi.

Göy üzündə buludlanan qara daşlar

qatillərin təpəsimə tökülmədi!

Şər işlərə qarışdı şər!

O günəcən belə qəddar vəhşiliklər

görməmişdi hələ bəşər!

O vəhşəti görən gözlər

ölənəcən gülə bilməz!

Xocalının qatilləri

İnsan kimi əcəliylə ölə bilməz!

Özləri də bilir bunu.

Bu danılmaz həqiqətdir!

Əlif kimi oğulların ruhlarına xəyanətdir!

Məmməd Əvəzoğlu.26.02.2025.